Historia powstania wytwórni Norblin w Warszawie, której główne zakłady mieściły się przez wiele lat na ulicy Żelaznej, sięga początków XIX wieku, kiedy do Królestwa Polskiego sprowadził się Aleksander Jan Norblin. Absolwent paryskiej Akademii Sztuk Pięknych i ceniony rzemieślnik przy wsparciu władz carskich założył w Warszawie warsztat Norblin i Spółka wytwarzający produkty z brązu w 1820 roku.
Mieścił się on przy ulicy Długiej, a potem na Krakowskim Przedmieściu. Jego syn, Wincenty Norblin, mimo praktyki odbytej w warsztacie ojca, nie zdecydował się jednak na przejęcie jego zakładu, ale poświęcił się najpierw pracy w wytwórni Jana Ceresyego, a następnie po śmierci pracodawcy ożenił z wdową po nim przejmując fabrykę specjalizującą się w wyrobach ze srebra i złota.
Powstanie wytwórni Norblin na ulicy Żelaznej wiązało się z zawiązaniem przez Wincentego Norblina spółki z Janem Meylertem, który był prekursorem wytwarzania naczyń galwanizowanych srebrem i złotem. Pokrywając cienką warstwą metali szlachetnych produkty z żelaza, obniżano koszt ich zakupu, dzięki czemu mogli sobie na nie pozwolić nie tylko bardzo zamożni arystokraci. W 1882 roku wspólnicy zakupili teren przy ulicy Żelaznej, gdzie wytwórnia Norblina rozpoczęła działalność pod nową nazwą: Towarzystwo Akcyjne Fabryk Metalowych pod firmą Norblin, B-cia Buch i T. Werner.
Pod koniec XIX wieku wytwórnia Norblin była jednym z sześciu największych zakładów branży metalowej, produkując nie tylko wyroby dla rosyjskiej armii, ale także cenione platery i srebra, sprzedawane w sklepach Królestwa Polskiego i Cesarstwa Rosyjskiego. Wyrazem uznania dla ich jakości było przyznane im w 1896 roku prawo wybijania na akcesoriach symbolu dwugłowego orła - herbu cesarskiego.
